ای کاروان...
علیرضا عصار متولد روز چهارم بهمن 1350 در تهران است. عصار جزو بهترین هنرمندان 15 سال اخیر کشور در ضمینه موسیقی به شمار می رود که بسیاری از علاقه مندان موسیقی ادعا می کنند صدای او جزو سه صدای برتر و جاودانه ایران در سالیان اخیر است. علیرضا عصار 11 سال است که کار خود را در سطح حرفه ای آغاز کرده و در کارنامه خود کارهای جذاب و خاطره انگیزی مثل"عید آمد" مولانا را ثبت کرده است. عصار از علاقه مندان معروف و محبوب پرسپولیس است که البته مثل خیلی ها این علاقه را در سطح جامعه بروز نداده ولی بارها با حضور در اردوهای تیم پرسپولیس و در جمع مربیان و بازیکنان این تیم علاقه خود را به نمایش گذاشته است. آخرین کار او آلبوم "نهان مکن" بود که در این آلبوم با شهداد روحانی کار کرده بود.
برای عصار خوب و خوش صدا, آرزوی موفقیت همیشگی داریم و امیدواریم در کارش همواره پیروز باشد.(منبع:روزنامه پرسپولیس/شماره سوم-9/2/87)
علیرضا نیکبخت واحدی
علیرضا نیکبخت واحدی 9 تیر سال 1359 در مشهد به دنیا آمد.
پدرش خیاط بود و مادرش، خانه‌دار. وی در رشته فنی و حرفه‌ای دیپلم گرفت.
بازیهای خوب و فیزیک مناسب، موجب درخشش نیکبخت در مسابقات آموزشگاهی شد و سر از تیم باشگاهی راوند درآورد و بعد از 2 ماه تمرین، در اولین مسابقه باشگاهی در سطح جوانان مقابل ابومسلم، معتبرترین تیم فوتبال خراسان، به میدان رفت.
پیروزی 3-1 در آن مسابقه دعوت شدن به پوشیدن پیراهن راه راه مشکی و قرمز ابومسلم را برایش به ارمغان آورد.
در تیم ابومسلم، در همان اولین مسابقه در لیگ سال 1377، درخشید و به تیم ملی جوانان دعوت شد.
بعد از اتمام مسابقات جوانان، به تیم ملی امید دعوت شد
بازی درخشان در ورزشگاه آزادی تهران مقابل استقلال تهران، باعث شد امیرقلعه نویی که مربی تیم امید در کنار حمید درخشان بود، او را به استقلال دعوت کند.
علیرضا در سال 1378 قراردادی 5 ساله با استقلال بست و در فصل ??- ?? از سری مسابقات لیگ برتر فوتبال ایران? از تیم استقلال تهران جدا شد و به باشگاه پرسپولیس پیوست.
او بعد از مهرزاد معدنچی در فصل ??-?? بهترین گلزن پرسپولیس بود.
همچنین به همراه پرسپولیس به مقام قهرمانی مسابقات لیگ برتر فوتبال ایران در فصل ??-?? دست پیدا کرد. 
آغاز یک راه طولانی
بازی های خوب و فیزیک مناسب، موجب درخشش او در مسابقات آموزشگاهی شد. سر از تیم باشگاهی راوند درآورد و بعد از 2 ماه تمرین، در اولین مسابقه باشگاهی در سطح جوانان مقابل ابومسلم، معتبرترین تیم فوتبال خراسان، به میدان رفت. پیروزی 3-1 آن مسابقه برای علیرضا شیرینی دیگری سوای اولین موفقیت در مهمترین گام داشت، او هر 3 گل این بازی را برای تیمش زد اما از آن هم مهمتر، دیده شدن و دعوت به پوشیدن پیراهن راه راه مشکی و قرمز ابومسلم بود. در ابومسلم هم همین حکایت تکرار شد، در همان اولین مسابقه در لیگ سال 1377، آنقدر درخشید که به تیم ملی جوانان دعوت شد. بعد از اتمام مسابقات جوانان، به تیم ملی امید دعوت شد و حضور همزمان در تیم امید و ابومسلم در لیگ، راه او را برای پیشرفت باز کرد. یک بازی درخشان در ورزشگاه آزادی تهران مقابل استقلال تهران، تیرخلاصی بود بر ترقی علیرضا. امیرقلعه نوعی که مربی تیم امید در کنار حمید درخشان بود، او را به استقلال دعوت کرده بود اما دست دقایقی بعد از سوت پایان آن مسابقه بود که خبر رسید، علیرضای 18 ساله به تیم ملی بزرگسالان دعوت شده است. 
تولد دوم، طلوع یک ستاره
منصور پورحیدری او را به بازیهای آسیایی بانکون نبرد اما در بازگشت به استقلال، پذیرایی از این تازه وارد مشهدی را به عهده گرفت. علیرضا در سال 1378 قراردادی 5 ساله با استقلال بست، همان قراردادی که چون اردیبهشت 83 به اتمام می رسد، این روزها این همه جنجال برپا کرده است. 3 ماه تمرین با یکی از دو بزرگ فوتبال ایران با حول وولای ستاره شدن یا محو شدن گذشت. در تمام این مدت( بهار و تابستان 78) علیرضا هر شب بعد از تمرین در خوابگاهی واقع در خیابان لارستان تهران که باشگاه برای شهرستانی ها در نظر گرفته بود، خوابهای طلایی می دید. سرنوشت برای او راه موفقیت در نظر گرفته بود و این چنین علیرضا از همان نخستین بازی و نخستین فصل حضورش در استقلال، مهره ثابت تیم شد. درست مثل راوند و ابومسلم.
میروسلاوبلاژویچ
پیرمرد کروات در سال 1379 با یک نظر، علیرضا را به خاطر سپرد. او تیم ملی را برای حضور در معتبرترین میدان ورزش جهان آماده می کرد.علیرضا در تمام روزهای سخت اردو، سرحال و شاداب بود و در برابر تیم ملی اسلواکی با گل بی نظیری که زد، جای خود را در ترکیب فرشتگان چیرو با شماره 11 تثبیت کرد.ایران به جام جهانی نرسید اما دیگر ستاره متولد شده بود. علیرضا بعد از حذف تیم ملی زیرخاکستر این شکست محو نشد، او در بازگشت به دنیای فوتبال و مسابقات، در واپسین ثانیه های مسابقه استقلال الاتحاد عربستان در جام باشگاههای آسیا جفت پا به هوا برخواست و در ارتفاع 210 سانتیمتری( یک وجب بالاتر از دیرک افقی دروازه) با سر، شوتی محکم به توپ زد که تور دروازه و ورزشگاه لبریز از مردم و تیم الاتحاد را به یکباره فرو ریخت.
ستاره خاص
نیکبخت با همه بازیکنان فرق داشت. استیل منحصر بفرد با حرکات خاص او از وی چهره ای به یادماندنی ساخته بود. او که همه ویژگیهای یک ستاره را از بعد فنی داشت، با ساده ترین و سالم ترین روش ها به مقام ستاره ای رسید. مثلاً او برای شادی بعد از گل کارهای خاص می کرد. هنوز تصویر آن شماره گرفتن او با استوک های کفش فوتبالی اش در ذهن هاست. یا دوئل انگشتی اش با احمد مومن زاده! نیکبخت در خارج از زمین هم رفتارهای یک ستاره را پیش گرفت. لباس های خاص که همگی در یک صفت، آمدن به او، مشترک بودند. وقتی در کنار عینک های مدرن، موهای آراسته، اتومبیل های مد روز، عطرهای خاص و زینت آلات مردانه عجیب قرار گرفت از علی نیکی ستاره ساخت. 
ستاره روی جلد
علی نیکی از تابستان 80 به جلد نشریات چسبید! عکس ها و ژست های مختلف، تیترهای گاه عجیب، روابط او با مهره های مشهور سینما و تلویزیون، چهره فتوژنیک و رفتار ستاره وار او، همگی مطلوب نشریات بود. او هر روز حداقل روی جلد 30% از نشریات خودنمایی می کرد و خیلی زود همه رقبا را از عرصه خارج کرده و خود یکه تاز عرصه ستاره ها شد.
آنچه به دوام ستاره بودن علیرضا کمک کرد، رفتار کنترل شده و فارغ از هر گونه غروری بود که پای علیرضا را به کارهای خیریه باز می کرد. هرگز گرد مجالس و شب نشینی های آنچنانی نچرخید و هیچ وقت اجازه نداد شایعات خانمانسوز پیرامونش به وجود بیاید. علیرضا خیلی مواظب اطرافیانش بود و تا کسی را کاملاً نمی شناخت، خارج از دایره ادب و معاشرت معمولی با او گرم نمی گرفت. به این ترتیب او جمع دوستانش را در حقیقت به شکل هوشمندانه ای گلچین کرد و هرگز نه خود کاری کرد که ناپسند عرف باشد و نه اجازه داد اطرافیان با چنین اشتباهاتی به شهرت او لطمه بزنند.
در کنار همه اینها، علیرضا از نظر فنی و حرفه ای هم هیچ گاه اجازه نداد کسی از کنارش سبقت گرفته و او را جای بگذارد.
ستاره متعادل
نیکبخت در همه اجزای زندگی، ستاره ای متعادل است. او به همان اندازه که به لباس اسپرت اهمیت می دهد، اهل رسمی پوشیدن هم هست. موهایش را بلند
می کند و گاه تا 200 گرم ژل می زند اما یک باره هم در همین ناباوری موها را بدون هیچ مقاومتی کوتاه می کند و عین محصل ها، شانه کرده می گردد! او تمیزی را دوست دارد، عاشق لباس های نو است اما به همان اندازه که خرج مد روز می کند، از بخشیدن به دیگران هم غافل نیست. همین مسئله باعث شده هرگز کسی به شیک پوشی و خوش پوشی او خرده نگیرد.
اهل میهمانی رفتن نیست. البته حساب جمع های دوستانه و فامیلی جداست اما در این نوع میهمانی ها، او برای حاضران فقط" علیرضا" است نه نیکبخت ستاره. هرگز جایی نمی رود که از او به خاطر نیکبخت بودن، دعوت کرده باشند. در عوض، بدون دعوت و سرزده مرتب در پرورشگاه ها، آسایشگاه های سالمندان، خیابان ها، پارک ها، فروشگاه ها و مجالس خیریه مخصوص جمع آوری کمک و اعانه برای مستمندان حضور یافته و طوری رفتار می کند که همه معمولی بودن او را باورکنند این هم یکی از دلایل ماندگاری ستاره بخت اوست که هیچ وقت نیرویی را علیه خود تحریک نمی کند.
در خلوت یک ستاره
اهل مطالعه نیست ولی عاشق سینماست. سیستم صوتی، تصویری اش هر کجا که باشد، کامل است و معمولاً هفته ای 2 یا 3 فیلم می بیند. بیشتر فیلم های خارجی را دوست دارد و با اکثر هنرمندان ایرانی، به خصوص کمدین هایی مثل مصطفی راد، جواد رضویان، مهران غفوریان و مجید صالحی رابطه دوستانه و رفت و آمد دارد.
از بچگی چون در منزل خواهر و برادران کوچک را نگهداری می کرد، عاشق بچه داری بود و هنوز هم عروسک ها و اسباب بازیهای آن روزگار، بخش عمده ای از فضا و دکور منزل او را پر کرده است.
غذای مورد علاقه او قرمه سبزی است و موز، میوه محبوب اوست. روزی 2، 3 فنجان چای می خورد، البته در منزل و خیلی وقت است دور کافی شاپ را به دلیل مشکلات ستاره ای، خط کشیده است.
از قدم زدن خوشش می آید و حالا مجبور است در منزل به این کار بپردازد. موسیقی را دوست دارد ولی نه در مجامع عمومی مثل کنسرت ها! پای سریال های محبوبش می نشیند .
رنگ محبوبش آبی و قهوه ای است، گل رز را دوست دارد و عکس های زیادی را جمع آوری کرده است. محیط زندگی ساکت و آرام را می پسندد چون تا ساعت 12 ظهر می خوابد و شب ها هم دوست ندارد دوروبرش شلوغ و پرسر و صدا باشد. عاشق سرعت است و ماشین های سریع مثل" بی ام و" و" پورشه" و" آئودی" را می پسندد. بر عکس از موتور و هواپیما به شدت می ترسد و حتی المقدور از نقل و انتقال با این دو وسیله خودداری می کند.
مارک محبوب لباس او زارا(Zara) و دیزل(Dizel) است. آدامس اربیت(Orbit) می جود و ادکلن اولترا ویلت 212(Ultra Villet 212) می زند. کلاً به طبیعت علاقه زیادی دارد و عاشق درخت های بلند و فضای سرسبز است.
نیکبخت زمان زیادی در هر شبانه روز را صرف فکر کردن به مرگ می کند و گاه و بیگاه سرزده به قبرستان می رود و در میان قبرهای ناشناس می گردد. 
معنویت یک ستاره
نیکبخت برخلاف بسیاری از ستاره ها و درست نقطه مقابل شمایل ظاهری و چهره همیشه پر از لبخندش، بسیار با معنویت سروکار دارد. همانطور که در خلوت، اوقات زیادی را صرف تفکر به مرگ و سفر به جهان باقی می کند، در بسیاری از مواقع در محافل جمعی هم مشغول بحث در مورد نیروهای ماوراء الطبیعی می شود. خرافاتی نیست اما مثل همه ایرانی ها به چیزهایی که از کودکی از پدر و مادر شنیده، اعتقاد دارد. در مدرسه همیشه نمرات بینش اسلامی و انشاء اش 20 بود و او هنوز هم علوم طبیعی را به ریاضی ترجیح می دهد.
ماه محرم برای او ماهی عزیز است. در اقوام و خویشاوندانش، مداح و قاری قرآن زیاد یافت می شود و مرتب در دهه اول محرم در تعزیه های فامیلی شرکت می کند. ماه رمضان را هم دوست دارد و همیشه از هر فرصتی استفاده می کند تا خاطرات سفر به مکه و مدینه در ماه رمضان را تعریف کند.
شاید به خاطر همین معنویات قوی زندگی اوست که اصلاً کینه ای نیست. محال است بعد از گذشت 10 دقیقه، بدی کسی به خاطرش بماند. بدترین و سخت ترین خطاها و اشتباهات را به راحتی می بخشد و خودش هم درست همینطور است، بلافاصله بعد از اشتباه یا خطایی، عذرخواهی می کند و آنقدر صمیمانه این کار را انجام می دهد که حتماً پذیرفته می شود. اهل غرور و این حرف ها نیست، با آدم ها خیری راحت روبرو می شود و اهل دستگیری و کمک به خصوص به دوستان است.
دختر سرخ ایران
مریم حیدرزاده معروفترین ترانه سرای 10 سال اخیر ایران و پرکارترین آنهاست که با انتشار 10 جلد کتاب شعر بین علاقه مندان ادبیات جای محکم و قابل اعتنایی دارد. حیدرزاده متولد 29 آبان سال 1356 است و ترانه سرایی را از سال 74 به صورت جدی آغاز کرد و با کتاب "پروانه ات خواهم ماند" که در سال 77 منتشر شد به شکلی کاملا استثنایی در ادبیات ترانه سرایی تولدی شگرف داشت. مریم حیدرزاده از علاقه مندان پرو پاقرص پرسپولیس است . بین نام خود, رنگ سرخ و هویت پرسپولیس الفتی عمیق ایجاد کرده است. وقتی از او می پرسی چرا پرسپولیس را دوست داری بدون مکث می گوید: "چون رنگ قرمز, رنگ عشق است."
این سوال را بارها از او پرسیده ام اما امروز به گونه ای دیگر ترانه سرای جوان و محبوب را مورد سوال خود قرار می دهم:"اگر استقلال قرمز بود, آیا باز هم قرمز را دوست داشتی؟" و می گوید: چنین چیزی ممکن نیست! پرسپولیس حق دارد قرمز بپوشد. این لحن تمام کسانی است که عشق برایشان به به تمام معنا عزیز است و ماهیتش غریزی است و جوششی! مریم در ترانه هایش نیز همواره احساس را به مخاطب القا می کند. همه می فهمند که لحن او تصنعی نیست و همین است که این لحن جادویی کلام او بر اساس سخن استاد سعدی بزرگ "بر دل می نشیند " چرا که "از دل برآمده است." مریم حیدرزاده می گوید: پرسپولیس برای من همیشه عزیز است و آنها که باعث تقویت بنیه و شکل گیری و قوام این تیم هستند همواره مورد احترام و اعتماد من. امروز در پرسپولیس افشین قطبی دوست داشتنی ترین عضو باشگاه پرسپولیس است و من به حضور او در تیم محبوبم افتخار می کنم و ادعا می کنم که افشین به تاریخ و هویت پرسپولیس شخصیت و هویت مضاعفی داده است.(منبع:روزنامه پرسپولیس/شماره دوم-8/2/87)
پیش پرده خوان بزرگ
یک روز فکر می کنم سال 80 بود با استاد و اتومبیل B.M.Wمدل 1970او از میدان ولیعصر به سمت باشگاه شاهین در گلستان نارمک می رفتیم. استاد از روزگارش می گفت و دلمشغولی ها و هنوز هم روایت استاد از زندگی برای من مثل یک سرمشق عاشقانه است. مرتضی احمدی را همه می شناسیم کمتر کسی است که در فوتبال ایران نفس بکشد و او را نشناسد به جز فوتبال در تمام عرصه های هنری هم اینگونه است به خصوص سینما و ادبیات در این دو عرصه هنر مشترکی به نام پیش پرده خوانی وجود دارد که استاد مسلم این هنر در ایران مرتضی احمدی است. اشعار متن فیلم هایی مثل حسن کچل و بابا شمل را که به یاد دارید همه آنها یک خواننده مشترک پیش پرده خوان به نام استاد مرتضی احمدی داشته است. اما بپردازیم به زندگی استاد ایشان متولد1303 هستند و کار هنری را از دهه20 در تئاتر و هنر دوبله آغاز کردند و سپس به بازیگری و پیش پرده خوانی پرداختند اما در همه این سالها عشق به فوتبال در وجودشان ریشه دار بود. ورزشگاه امجدیه و زمین خاکی راه آهن اماکنی است که او در ساخت آنها به عنوان یک نوجوان زحمتکش حضور و دخالت داشته است. احمدی عاشق فوتبال و تیم پرسپولیس بود. علی القاعده او یک شاهینی قدیمی بود که به محض پیوستن شاهینی ها به پرسپولیس با جمع مردان شاهین به تیم فوتبال پرسپولیس آمد و یک گروه بسیار خوب را به راه انداختند.40 سال است که مرتضی احمدی در استادیوم و تلویزیون چشم از پرسپولیس برنداشته است و تا همین2 و3سال قبل بازیهای پرسپولیس را در ورزشگاه می دید یادم نمی رود روزی که پرسپولیس پگاه را در اولین روز لیگ حسوم حرفه ای با حساب8-2 شکست داد استاد گویی خوشحال ترین مرد روی زمین بود. به نگارنده گفت فلانی انگار پرسپولیس به دوران اوجش برگشته است.
کارگردانهای قدیمی خوب می دانند که مرتضی احمدی در تمام قردادهایش ذکر می کردکه موقع بازیهای تیم پرسپولیس او باید بازیها را در ورزشگاه از نزدیک ببیند! این عشق عمیق ریشه در هویتی داشت که شاهین و به تبع شاهین پرسپولیس در فوتبال ما ایجاد کرده بود. استاد احمدی در فیلم های سینمایی بسیار هنرمندی کرده است. معروفترین نقش او نقشی در قالب یک مرد دلال بود که او را با آن سر و شکل خاص به باور جامعه فوتبال رسانده است. احمدی امروز 83سال دارد و هنوز عاشق و علاقه مند فوتبال و پرسپولیس است. برایش آرزوی سلامت و تندرستی داریم و امیدواریم خدای مهربان او را سلامت دارد.(منبع روزنامه پرسپولیس/پیش شماره سوم-5/2/87)
در پایان جالب است بدانید شعار معروف "پرسپولیس قهرمان میشه خدا میدونه که حقشه..." از سروده های آقای مرتضی احمدی است.(به نقل از روزنامه خبرورزشی)
