از اتفاق بازی پرسپولیس – استیل‌آذین که مجازات بازی ناجوانمردانه حریف بود، نمی‌خواهیم بگوییم پرسپولیس قبلاً گل ناجوانمردانه خورده پس حالا یک بار هم گل ناجوانمردانه بزند، نه اصلاً! به این پدیده اصلاً اعتقادی نداریم و می‌گوییم کار بد حتی اگر از سوی پرسپولیس انجام شده باشد بد است اما کار پرسپولیس را هزار بار هم تأکید می‌کنیم که مجازات رفتار نه چندان صحیح و معقول حریف بوده است. ما برای آنکه نشان دهیم رفتارهای مشابه در ادوار گذشته به ضرر پرسپولیس تمام شده است تنها 3 تصویر را برایتان یادآور می‌شویم.

1- 3 دی ماه سال 1373، پرسپولیس 2 بر صفر از استقلال پیش است، احمد ابهران داور دیدار به اشتباه رضا شاهرودی را از میدان اخراج می‌کند او، مسعود غفوری‌اصل را که مستحق اخراج است و با دست به سینه او کوبیده را در زمین نگه می‌دارد، در صحنه‌ای از بازی، محسن عاشوری مصدوم شده و روی زمین می‌افتد. بازیکنان استقلال که صاحب توپ هستند بی‌توجه به مصدومیت عاشوری بازی را ادامه می‌دهند و در لحظه‌ای یکی از 2 گل را جبران می‌کنند که بازیکن پرسپولیس روی زمین افتاده است.

2- دی ماه سال 1385، پرسپولیس توفانی، برابر پیکان بازی دارد، بازی 3 بر صفر به سود پیکان جریان دارد. یاران پرسپولیس علیرغم آنکه از حریف عقب هستند، در صحنه‌ای که یاران پیکان اوت را برای آنها انداخته‌اند توپ را محترمانه به محسن بیاتی‌نیا یکی از یاران حریف می‌دهند. بیاتی‌نیا توپ را بلند به سمت دروازه پرسپولیس می‌فرستد، در حالی که دروازه‌بان پرسپولیس باور ندارد که در یک فرآیند جوانمردانه بیاتی‌نیا قصد دروازه را می‌کند، توپ درون دروازه پرسپولیس می‌غلتد، پرسپولیس بعداً 3 گل می‌زند و بازی 4 بر 3 به سود پیکان تمام می‌شود. اگر آن توپ گل نمی‌شد بازی حداقل 3 - 3 تمام می‌شد.

3- در پاییز سال 88 یک بار دیگر رفتار ناجوانمردانه یک حریف به ضرر پرسپولیس تمام می‌شود. در دربی لیگ نهم عادل کلاه‌کج دروازه استقلال را می‌گشاید، بلافاصله در میانه میدان سامان آقازمانی بازیکن جوان پرسپولیس نقش زمین می‌شود، استقلالی‌ها بی‌توجه به این امر بازی را ادامه می‌دهند، توپ وارد دروازه پرسپولیس می‌شود، هیچ کس هم اعتراضی ندارد که چرا آبی‌ها ناجوانمردانه عمل کرده‌اند.

بازگشت کریمی به پرسپولیس یک اتفاق بزرگ و فرخنده است که می‌توان آن را سورپرایز بزرگ لیگ دانست. مردی با ویژگی و توانایی‌های فنی غیرقابل انکار که حضورش مایه دلگرمی و قوت قلب است و می‌تواند یک تنه همه مصائب و مشکلات را حل کرده و سرنوشت بازی را تعیین کند. ورای تمامی این پیش‌بینی‌های هیجان‌انگیز، نکته مهم جایگاه کریمی در ترکیب پرسپولیس و قرار گرفتن او در پازل تاکتیکی تیم است.

کریمی ذاتاً یک فرمانده و یک هافبک تهاجمی محسوب می‌شود که به رغم تجربه بازی در پست‌های مختلف از هافبک کناری، مهاجم نوک، مهاجم سایه و دو و حتی دفاع وسط، بیشترین و کاملترین بازدهی در پست هافبک تهاجمی دارد. پستی که البته در تمام فصل گذشته در اختیار محمد نوری بود. مردی که در این پست یکی از بهترین‌ها و درخشان‌ترین‌های فصل بوده. مردی که آقای پاس گل لیگ و پرسپولیس لقب گرفته و در پست هافبک تهاجمی، بدل به آقای گل پرسپولیس شده. کارنامه‌ای که با هر معیاری رشک‌برانگیز است. بنابراین مردی با این عملکرد، قطعاً نباید و نمی‌تواند از ترکیب اصلی بیرون بماند. نوری البته برخلاف کریمی بازیکن چندپسته نیست و در سایر پست‌ها تا حد یک بازیکن معمولی و خنثی تنزل می‌کند، بنابراین تنها گزینه‌ موجود، بازی دادن توأمان کریمی و نوری است اما چرا و چگونه؟

1-4-1-4

این آرایش شاید منطقی‌ترین سیستم موجود برای بازی کردن نوری و کریمی در کنار هم باشد. در این سیستم دو هافبک تهاجمی در کنار هم قرار می‌گیرند و باید با تقسیم وظایف میان هم طراحی حملات را برعهده بگیرند. کریمی – نوری در این پست می‌توانند یک زوج جادویی را تشکیل دهند. به ویژه اینکه خصوصیات این دو کاملاً با یکدیگر متفاوت است. خلاقیت، هوش، استعداد و تکنیک کریمی وقتی در کنار قدرت پاسوری و دوندگی نوری قرار بگیرد، یک زوج کاملاً مخوف و ویرانگر را تشکیل خواهد داد که مهار آن غیر ممکن می‌نماید. قدرت تطابق بالای کریمی و نوری این امکان را فراهم می‌آورد که این دو ستاره خیلی زود با یکدیگر مچ و هماهنگ شوند. شاید کامل‌ترین نسخه این سیستم را آرسنال بازی می‌کند. تیمی که با محوریت سسک فابرگاس و یک هافبک مکمل در کنار او نظیر سمیر نصری یا آرون رمزی و با یک هافبک دفاعی صرف نظیر دنیسلون یا آلکس سانگ مدرن‌ترین و چشم‌نوازترین نسخه این سیستم را ارائه می‌دهد. پرسپولیس با کپی‌برداری از این سیستم و ایرانیزه کردن آن با زوج نوری – کریمی می‌تواند یک ورژن آسیایی از آرسنال باشد.

1-1-4-4

یک سیستم مدرن اما پیچیده که این روزها آرام آرام در فوتبال روز دنیا جا افتاده و بسیار کاربردی و کلیدی است. در این سیستم 4 هافبک و یک فوروارد نقش‌های ثابت آن هستند و میان مهاجم نوک و 4 هافبک، یک بازیکن آزاد و محوری قرار می‌گیرد، مردی با توانایی‌های بالا و فوق‌العاده که این اجازه را دارد به هر نقطه از زمین سرک بکشد و هر کجا که بخواهد، گام بگذارد و حصاری برایش وجود ندارد. پستی که کاملاً منطبق با توانایی‌های علی کریمی است و اساساً برای او ساخته شده. ستاره‌ای که هرگاه از قید و بندهای محدودکننده تاکتیکی آزاد شده، بهترین و درخشان‌ترین عملکرد را داشته و بدل به ستاره غیرقابل مهار زمین شده است.

محمد نوری در این سیستم در صف 4 هافبک خطی و به عنوان پاسور نقش همیشگی‌اش را برعهده خواهد گرفت و علی کریمی یک گام جلوتر از او فرماندهی ماشین تهاجمی پرسپولیس را برعهده خواهد داشت. یک ترکیب ایده‌آل و رویایی. شبیه آنچه که منچستر در فصل جاری در پاره‌ای از اوقات اجرا کرد. در مدل منچستر، رونی بازیکن آزاد محسوب می‌شد و پشت سر او به تناوب اسکولز، گیگز و حتی گاه کریک و پارک نقش بازیساز را برعهده می‌گرفتند. تیم سرالکس با اجرای موفق همین شیوه در فصل جاری جام قهرمانی را بالای سر برد و تا فینال چمپیونزلیگ پیش رفت. برزیل مانومنزز نیز با همین شیوه بازی می‌کند. منزز نقش بازیکن آزاد خود را به روبینیو سپرده و بازیساز تیمش نیز الانو و یا رامیرس هستند و با این شیوه می‌خواهد کوپا آمریکا را در آرژانتین فتح کند. پرسپولیس می‌تواند نسخه ایرانی منچستر 2011 باشد. علی کریمی در نقش رونی و محمد نوری در نقش اسکولز چه مقایسه دلپذیری!